مرتضیٰ حسن دی یاد وچ
گل کجھ پرانی اے۔ عباسیہ نے اگوکی ڈیرا لایا سی۔ نماشاں ویلے میں گیمز توں پرتیا ای سی کہ میجر نقوی دے کمرے وچ پیشی دے آرڈر آگئے۔ فرشی نشست سی تے سامنے ٹی وی تے وی سی آر لگا سی۔ اندر میجر نقوی دے نال اوس ویلے دے کپتان تے ماشاء اللہ اج دے بریگیڈئیر حسنین آلتی پالتی مارے بیٹھے سی۔ ماحول تے طبیعت دونویں زوراں تے سن۔
میجرصاحب نے اشارہ کیتا تے ساریاں توں جونیئر افسر یعنی میں کیسٹ پھڑ کے وی سی آردے اڈّے منہ وچ پا دتی۔ ایس گل نوں کِنّے ای ورہے ہو گئے پر ڈرامے دا ناں اج تک یاد اے ، ’سونے دی چڑیا‘ تے اوہدا پہلاسین وی۔ سہیل احمد سیٹھ بنیا صوفے تے بیٹھا اے تے ایدھروں دونویں نوکر شوکی خان تے مستانہ انٹری دیندے نیں۔ فیر ایک پرانی دلاں وچ کھب جان والی ہاک
ٹانگے ٹیشن تے آئے ہوئے نیں
گڈیاں دی ماں مر گئی سنڈے صوفے اتے بہائے ۔۔۔
ایتھوں مستانے تے شوکی خان دا جگت میلہ شروع ہوندا اے تے چل سو چل گل ’رب کرم کمائے ہوئے نیں‘ دی گردان تے جا پہونچدی اے۔ اخیر سہیل احمد نوں کہنا پیندا اے ’لعنت تہاڈے تے، آپ سویر دا رپیّہ نئیں کمایا، جو رب نے کمایا اوہدا حساب کرن ڈھئے نیں‘۔
چودہ عباسیہ وچ ایہہ میرا پہلا بلکہ فوجی زندگی دا پہلا پنجابی سٹیج ڈرامہ سی۔ میں ہالے سیکنڈ لفٹین سی۔ کجھ مہیناں پہلے رجمنٹ سیاچن دیان برفان تو تھلے اتری سی تے نگھ آون توں پہلاں ای مینوں ینگ افسر آرٹلری کورس تے نوشہرہ گھل دتا سی۔ آرٹلری کوالیفائیڈ لفٹین جدوں نوشہریوں اگوکی پرتیا تے بی او کیو دے افسراں نے اونہوں ڈرامہ اِن کیتا کہ ہن تکلف تے شرم دے سارے پردے لتھ گئے سی۔
سیالکوٹ ۔ سمبڑیال روڈ تے اگوکی دی اوہ رنگین شام سونے دی چڑیا تے مستانے دے ناں ہوگئی جیہدا ذکر اتے ہویا۔ ہن تسیں کہوو گے کہ افسر یونٹاں وچ ڈائین اِن ہوندے نیں تے میں ڈرامہ اِن ہویا! سجنو تے مترو گل ایہہ وے کہ عباسیہ ایک سوہنی تے سنکھی یونٹ سی جتھے سارے افسر تے جوان اپنی ذات وچ اک ڈرامہ سن۔ رزم ہووے تے ایک توں ودھ کے دوجا جنگجو، تے بزم وچ شغل میلے دا وکھرا ای رنگ۔ ڈرامہ ویکھنا ہووے یا یونٹ نے سالانہ ایونٹ تے ڈرامہ کرنا ہووے ایک توں ایک وڈا اداکار تے موسیقار تے واجے والا موجود۔ تے ساریاں توں ودھ ٹیلینٹڈ تے انہا ں دے ہدایتکار میجر ریٹائرڈ زاہد چشتی ملتانی رحمتہ اللہ علیہ بقلم خود۔
لئو جی گل نکل گئی تے ویکھو کیہڑے پاسے چلی گئی۔ عباسیہ ایک سوہنڑا گلدستہ سی جیہدے پھُل اج وی اوہو ای خوشبو دیندے نیں ، ایہہ تے تسیں آپ ویکھ لیا۔ تے جدوں ایس گلدستے وچ یو ای ٹی توں نسّیا، لہور دے ہوسٹلاں دا کھلارو سیکنڈ لیفٹیننٹ عمران اپڑیا تے گل تے آپ اگےّ ودھنی سی۔ اگوکی دی اس شام ’سونے دی چڑیا‘ وچ مستانے نو ں میں پہلی واری نہیں سی ویکھیا۔ ڈرامےدا چسکا پرانا سی۔
یوای ٹی وچ ہوندیاں تھیٹر جاکے تے شاید بوہتے ڈرامے نا ویکھے ہون پر پنجابی ڈرامے دی سمجھ لہور رہندیاں آگئی سی۔ تے میچ فیر سمجھ آون توں بعد ای پیندا اے۔ شیبا حسن، البیلا، ببوبرال تے شوکی خان دی جوڑی ویکھی۔ سہیل احمد، امانت چن تے انجم نواز دے جوڑی دار ویکھے۔ تے اینہاں وچ اک وکھرے رنگ وچ رلدا مرتضیٰ حسن۔ مرتضیٰ حسن دی ایس توں ودھ وڈیائی کی ہوئے گی کہ انہوں کوئ اوہدے اصل ناں دے نال نہیں جاندا۔ پنجابی سٹیج تے اوہدی شناخت مستانہ بنی تے اوہ ساری عمر مستانہ ہی رہیا۔
سہیل احمد دا کوئی ڈرامہ مستانےتوں بغیرنئیں سی بندا تے مستان دا ناں گارنٹی ہوندا سی کہ لافٹروی آئے گا تے ڈرامہ وی چلّے گا۔ لافٹردی وی سن لوو، مستانہ ہالے سٹیج تے آوندا ای سی کہ لوکاں دے ہاسے ڈُلنے شروع ہوجاندے سی ایتھے تک کہ مستانےنو ں کہنا پیندا سی ’یار ایہدے وچ ہسن آلی کیہڑی گل اے؟‘
او سٹیج تے پائی بوکاٹا والی دھمال ہووے کہ جھنگ چھکا جھنگ چھکا کرد ا جنگلی ڈانس، جانگلی لہجے وچ مکالمیاں دی ادائیگی ہووے کہ طارق ٹیڈی والی شناختی نشان جگت ’اؤتری ماں دا فائنل بچہ‘، یا فیر کوٹھا دا اوہ لہکدا تے مہکدا ڈائیلاگ ’ایہہ سب شعاواں دا چکر اے‘، مستانہ ہاسیاں دا دوسرا ناں سی۔
فیر جس طرحاں جگ دی ریت اے ہسان والے وچھوڑیاں دا دکھ دے کے ٹُر جاندے نیں ، مرتضیٰ حسن وی اک دن ٹُر گیا۔ رونا ایس گل دا اے کہ مرتضیٰ حسن دے جان توں بہت پہلاں مستانہ مرگیا سی۔
کجھ سال پہلے لاہوروں کراچی جاندیاں میں بہاولپور ٹھہر گیا۔ رات چھاؤنی وچ فوجیاں دا پروہنا بن کے سویرے جدوں منہ ول کراچی شریف کیتا تے بہاولپور توں نکلن توں پہلاں سدھا محلہ عام خاص قبرستان وچ آ کھلویا۔ سجنو تے مترو ایتھے ساڈا مستان دلبر جان دفن اے۔
جدوں اوہ حیات سی تے لوکاں وچ ہاسے کھلاردا سی ، تھکے ہاریاں دا دل شاد کردا سی۔ اج مستانے دی برسی اے۔ رب سوہنا اوہدے کھلارے ہاسیاں دے صدقے اوہنوں جنتاں وچ سوہنا جیہا گھر دیوے۔ آمین
